ကြယ္လြန္သြားသူ ေရမေဆးသမားေလး တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား ေမာင္လွိုင္မင္းဦး
အဘဦးညြန႔္ေသာင္ နံကပ္ တစ္ ထပ္တိုက္ အိမ္ကေလးဆီ ေျခတစ္ လွမ္းခ်င္း လွမ္းဝင္လာခဲ့ပါသည္။ ေစ့ထားေသာ တံခါးမႀကီးကို အသာအယာဖြင့္လိုက္သည္။ အိမ္ထဲတြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မၽွ ရွိ မေနပါ။ သည္အိမ္ကေလးသည္ သမီးႀကီးတို့မိသားစု ေနာင္တစ္ ခ်ိန္ ရြာျပန္လာလၽွင္ မိသားစုအတူတကြ ေနထိုင္ၾကဖို့ တည္ေဆာက္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း မိသားစုေလးေယာက္သာရွိေသာ သမီးႀကီးတို့မိသားစုအဖို့ ဤတိုက္ကေလးသည္ မက်ဥ္းလြန္းမက်ယ္ လြန္း အေနေတာ္ပင္။
အိမ္နံရံေပၚတြင္ေတာ့ ဤအိမ္ကေလးပိုင္ရွင္ မိသားစု၏အလွူလုပ္စဥ္က အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတြ ေဘာင္သြင္းကာ တန္းစီခ်ိတ္ထားသည္။ အလွူ႔ဒါယိ ကာမႀကီးကေတာ့ ဦးညြန႔္ေသာင္၏ သမီးႀကီး မဗိုလ္မျဖစ္သည္။ေဘးမွာေတာ့ သူ႔အမ်ိဳးသားရယ္၊သူ႔သား၊ သူ႔သမီးရယ္ ျပဳံးလို့ေပ်ာ္လို့ ရႊင္လို့ျမဴးလို့။ သားႀကီးၾသရသ ျဖစ္သူ အဘဦးညြန႔္ေသာင္၏ ေျမး ႀကီး ေမာင္လွိုင္မင္းဦးဆိုလၽွင္သြား ၃၂ ေခ်ာင္းလုံးေပၚေအာင္ပင္ ရယ္ေနေလသည္။ ထိုအေပ်ာ္ေတြအေပ်ာ္ေတြ ယခင္က ျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။ ယခုေတာ့ အရာအားလုံး ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ေလၿပီ။
ဦးညြန႔္ေသာင္တို့ မိသားစုက စစ္ကိုင္းတိုင္းေဒသႀကီး တန႔္ဆည္ၿမိဳ့နယ္ ေျမာက္အင္းေက်း ရြာက ျဖစ္သည္။ သားသမီးခုနစ္ ေယာက္ရွိသည့္အနက္ ဒုတိယသမီး မဗိုလ္မက သူ႔ထက္ (၁၁) ႏွစ္ႀကီးသည့္ တစ္နယ္တည္းသား ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့ပါသည္။ သားႀကီးကေတာ့ ဤဇာတ္လမ္း၏ ဇာတ္လိုက္ ေမာင္လွိုင္မင္းဦး ပင္။ အိမ္ကေတာ့ ကိုမင္းဟု ေခၚၾကသည္။
ကိုမင္းေလး ငါးတန္း၊ အငယ္မေလး ႏွစ္တန္းေလာက္အ ေရာက္မွာ သမီးႀကီးတို့လင္မယား လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အဆင္မေျပ ေတာ့၍ ဖားကန႔္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို့သားသမီးႏွစ္ေယာက္က အဘဦးညြန႔္ ေသာင္တို့ႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ေျမးႀကီး ကိုမင္းက အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ သိတတ္လိမၼာသူေလးျဖစ္ သည္။ အဘိုးႏွင့္ အဘြားကိုလည္း အင္မတန္ခ်စ္သည္။ သူ႔အေမႀကီးကို အေမဟုသာေခၚသည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမႀကီး နို့ပိန္ကို စရင္းေနာက္ရင္း လာလာစို့ သည့္ ေျမးႀကီးျဖစ္သည္။
အေဖအေမက တစ္နယ္မွာ သက္စြန႔္ဆံဖ်ား ေငြရွာေနရခ်ိန္ ေျမးႏွစ္ေယာက္လုံး စာႀကိဳးစား ၾက၊ လိမၼာၾကပါသည္။ ကိုမင္းေလးကဆိုလၽွင္ အိမ္အလုပ္ကို လည္း မညည္းမညဴကူလုပ္သည္။ ထင္းခြဲသည္။ ခ်ိဳးေရသုံးေရ မျပတ္ျပည့္ေအာင္ခပ္သည္။ အဘကက်န္းမာေရးမေကာင္း၍ ေဆး႐ုံတက္ရလၽွင္လည္း လူငယ္ေပသိသူပဲဒိုင္ခံေစာင့္သည္။ အဘသက္သာရဲ့လား၊ ေညာင္းေနလားဆိုၿပီး မေျပာမဆို ႏွိပ္ေပးတတ္တာ လည္း ကိုမင္းျဖစ္သည္။ ေျမးႀကီးက ေဆးလိပ္တို့၊ အရက္တို့လည္း မေသာက္၊ ကြမ္းလည္းမစား၊ အေနကလည္း ေအးလြန္းလွ သည္။ အရပ္ငါးေပတစ္ဆယ္ႏွင့္ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ လူရိုး ေလးျဖစ္သည္။
ေျမးႀကီးသည္ စာလည္းႀကိဳးစားပါသည္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္ ေၾကာင္းလည္း ေျပာဖူးသည္။ သို့ေသာ္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိ ဆယ္တန္းတြင္ ဆရာေတြက ဂုဏ္ထူး ေတြပင္မွန္းခဲ့ေသာ္လည္း ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ က်ရွာေလ သည္။ သို့ေသာ္ သူဇြဲမေလၽွာ့၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆက္ေျဖသည္။ ၂၀၁၉ မွာ ေျမးႀကီး ေအာင္ျမင္ ခဲ့ပါသည္။
ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္က တည္းက ေျမးႀကီးသည္ သူ႔မိဘေတြရွိရာ ဖားကန႔္သို့ တစ္လွည့္သြားေနခဲ့ပါသည္။ ပထမအႀကိမ္ေျဖၿပီးေတာ့လည္း ဖားကန႔္တက္ အလုပ္လုပ္ေသးသည္။ အဘိုး အဘြားေတြကေတာ့မသိ။ ဆယ္တန္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္တက္ ရေတာ့ သူ႔လုပ္အားခေလးေတြ ရယ္၊ မိဘႏွင့္ အဘိုးအဘြားေတြ စိုက္ေပးတာေတြျဖင့္ ေဘာ္ဒါ တက္ခဲ့ပါသည္။ ဆယ္တန္းစရိတ္ သူ႔အားသူကိုးရွာခဲ့သူျဖစ္သည္။
ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ျပန္လာခဲ့ၿပီး တကၠသိုလ္ေလၽွာက္ ဖို့ျပင္သည္။ ေျမးႀကီးသည္ လူငယ္ သဘာဝမို့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလိုေန႔ေက်ာင္း (ေဒး)တက္ခ်င္ပုံရသည္။ သို့ေသာ္ အဘိုးအဘြား ေရာ၊ သူ႔အေမတို့ကိုေရာ ဖြင့္ မေျပာ။ မပူဆာ။ သူ႔မိဘေတြအလုပ္မျဖစ္တာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိ ၿပီဆိုတာကို သူသိသည္။ ရြာမွာနံကပ္ တစ္ထပ္တိုက္ေလး ေဆာက္တာေတာင္ ေငြမရွိလို့ ရပ္ထားရ၍ အုတ္ေတြပင္ပုံထားရ သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဝး သင္ပဲေလၽွာက္လိုက္ေလသည္။
အေဝးသင္ေလၽွာက္ၿပီး ေတာ့ မိဘေတြရွိသည့္ ဖားကန႔္ ကို ျပန္တက္သြားခဲ့သည္။ အဘတို့ ေနာက္မွ သိရသည္က ေျမးႀကီး ေရမေဆးသမားေလးျဖစ္ေနၿပီတဲ့ ေလ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ႀကီးျဖစ္ေတာ့မွာမို့ မိဘေတြ ရင္မေမာရေအာင္ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာ ေနေၾကာင္း သိရေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္း။ ဖားကန႔္ ေရမေဆးသမားေတြက အသက္အႏၲရာယ္ မ်ားလွသျဖင့္ အေမႀကီးေရာ အဘပါ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။ သို့ေသာ္ မၾကာမၾကာ အဘိုးအဘြားေတြဆီ ဖုန္းဆက္ပါသည္။ ဟိုမွာက သူ႔မိဘေတြေရာ ဦးေလးေတြ၊ ညီအစ္ကိုေတြပါ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္ရွိ သျဖင့္ စိတ္ေအးခဲ့ရသည္။
ေျမးႀကီးအေဖက အသက္ပိုႀကီးသျဖင့္ အသက္ (၅၀) ေက်ာ္ၿပီ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သူ႔အေဖ၏တာဝန္ေတြ ပခုံးေျပာင္းတာဝန္ယူ ဖို့ သူေတြးထားပုံရသည္။ သူ႔ အေဖ အသက္ႀကီးလာေသာေၾကာင့္ ဖားကန႔္မွာ သက္စြန႔္ဆံဖ်ား လုပ္ေစခ်င္ပုံမရ။ သို့ေသာ္ မလုပ္လို့ လည္း မရေသးသည္မို့ သူကိုယ္တိုင္လိုက္ကူရင္း မိသားစုတာဝန္ဝင္ကူထမ္းေတာ့သည္။ မိသားစုမွာလည္း ေျမးႀကီး၏ ဝင္ေငြတိုးလာသျဖင့္ အသက္ရွူေခ်ာင္ခြင့္ရ ခဲ့ပါသည္။
ေျမးႀကီးက ပထမႏွစ္ စတက္ရေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းတက္လၽွင္ အမ်ားနည္းတူဝတ္ခ်င္ စားခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ထို့အတြက္ မိဘကိုရသမၽွဝင္ေငြအပ္ရင္း စုလည္းစုခိုင္းထားပါ သည္။ ေဒးေက်ာင္းသားျဖစ္ခြင့္ မရေသာ္လည္း တက္ခြင့္ရသည့္အေဝးသင္ရက္ကေလးေတြမွာ လူငယ္သဘာဝ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တက္ခြင့္ရခ်င္ပုံရသည္။
ေျမးႀကီးတို့ ညီအစ္ကိုဝမ္းကြဲ ေတြက မိုးရြာလၽွင္ လုပ္ကြက္ထဲ မဆင္းၾကပါ။ အႏၲရာယ္မ်ား၍ ျဖစ္ သည္။ သို့ေသာ္ ထိုေန႔ကေတာ့ ရာသီဥတု မေကာင္းလွေသာ္ လည္း ေျမးႀကီးတို့ လုပ္ကြက္ ထဲဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ဝမ္းကိုက္ေန၍ မလိုက္ျဖစ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က လည္း ပဲအိုးျပဳတ္ထားတာ မႏူးေသး၍ ေနာက္မွလိုက္ခဲ့မယ္ဟု ေျပာသည္။ သူ႔အေဖကလည္း သိပ္က်န္းမာေရးေကာင္းပုံမရ။ သို့ေသာ္ လိုက္လာသည္။ ေျမးႀကီး က ေျပာေသးသည္။ ‘‘ေစာေစာ သြားမွ ေနရာေကာင္းရမွာ’’တဲ့။ မနက္ ၆ နာရီမထိုးခင္ ထြက္ခဲ့ ၾကသည္။
လုပ္ကြက္ထဲလုပ္ေနရင္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ထမင္းထုပ္သြားယူဖို့ျပင္သည္။ သူ႔အေဖက ေျမးႀကီးကို သြားယူခိုင္းသည္။ေျမးႀကီးက ‘‘အေဖသြားလိုက္ပါေတာ့။ သားလုပ္ထားလိုက္မယ္’’ဟု ေျပာသည္။ အေဖကို တတ္ နိုင္သမၽွ ရသေလာက္အခ်ိန္ေလး အႏၲရာယ္ကင္းေစလိုသည့္ ေျမး ႀကီးျဖစ္သည္။ သူ႔အေဖကလည္း သူ႔သားသေဘာအတိုင္း ထမင္း ထုပ္ယူရန္ ျပန္ထြက္ဖို့ျပင္သည္။ပတ္လမ္းကသြားလၽွင္ ေဝး၍ ၾကာေသာေၾကာင့္ ျဖတ္လမ္းျဖစ္သည့္ အတက္ကို ျပန္တက္ကာ တစ္ဖက္ကို ဆင္းသြားသည္။ သူဆင္းၿပီး မၾကာခင္ ေျမစာပုံႀကီးသည္ တေဝါေဝါ ၿပိဳပါေလေတာ့သည္။ ေျမးႀကီးတို့ ေရမေဆးသမား ေပါင္းမ်ားစြာ ေျမစာပုံေအာက္ ေရေအာက္ႏြံထဲ တဝုန္းဝုန္းနစ္ ျမဳပ္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။
အဘဦးညြန႔္ေသာင္မွာ သားေတြေရာ၊ သမက္ေတြေရာ၊ ေျမးေတြေရာရွိသျဖင့္ ပူလိုက္ရတာ မ်ား။ အေမႀကီးဆိုလၽွင္ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္။ ဖားကန႔္က ဖုန္းကိုပဲ ေမၽွာ္ေနရသည္။ အဘတို့ရြာမွာ ဖားကန႔္သြားအလုပ္လုပ္ရင္း အသက္ေပးခဲ့ရသူေတြက ၁၀ ဦးေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အရြယ္ေကာင္းေလး ေတြ။ ဇနီးေတြ၊ သားေတြ၊ သမီး ေတြထားခဲ့ရသူေတြ မနည္းေတာ့။လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ရက္ေလာက္က ပင္ အဘ၏သား ဖားကန႔္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ သားတစ္ ေယာက္ က်န္းမာေရးမေကာင္း၍ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ယခုတစ္ေခါက္ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ဆုံးရွုံးရမွာပါ လိမ့္။
အပ်က္အစီးမရွိေစရန္ ဆု ေတာင္းခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့။ အဘတို့၊ အေမႀကီးတို့၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ေျမးႀကီးကိုမင္းတစ္ေယာက္ ပစ္လိုက္ရ ၿပီတဲ့။
အေမႀကီးခမ်ာ အိပ္ရာေပၚ ေခြေခြေလးသာ လွဲေနရေတာ့ သည္။ ေျမးႀကီးစကားေတြသာ နားထဲၾကားေနရသည္။ ‘‘အေမ သားအဆင္ေျပတာနဲ႔ ျပန္လာမွာ ေနာ္’’တဲ့။ တန္ခူးလတုန္းက ေတာင္ ျပန္လာေသးသည့္ ေျမးႀကီး ကိုမင္း။ ေလာ့ခ္ေဒါင္းေတြခ်ေတာ့မွာမို့ ဖားကန႔္အျမန္ေျပး သြားရသည္။ ဖားကန႔္အလုပ္သြား လုပ္ရင္း စပါးသိမ္းခ်ိန္ နတ္ေတာ္၊ ျပာသိုဆို ျပန္ေရာက္လာသည္။ အဘပင္ပန္းမွာစိုးလို့ လာကူတာ တဲ့။ ေျပာသြားေသးသည္။ ‘‘ဒီႏွစ္စပါးသိမ္းရင္လည္း ျပန္လာကူမွာစိတ္ခ်အဘ’’တဲ့။ ေက်ာင္းတက္ ရင္လည္း ျပန္လာမယ္တဲ့။ ခုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ၿပီ။
သမီးႀကီးတို့မိသားစု တစ္ ေခါက္တေလျပန္လာလၽွင္ ထိုတိုက္ပုကေလးထဲမွာ ရယ္ေမာသံေတြ ဆူညံေနေလ့ရွိပါသည္။ အေနတည္ေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလာင္းႀကီး ေမာင္လွိုင္မင္းဦးပင္ ရယ္ေမာေနေလ့ရွိ သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို အိမ္တန္း လ်ားေလးထဲကေန အဘိုးအဘြား ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမိခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုေတာ့ ထိုအိမ္ကေလးမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္ ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ သမီးတို့ျပန္လာလၽွင္လည္း ထိုအိမ္ကေလးမွာ ရယ္ေမာသံေတြ ၾကား ရဖို့မလြယ္ေတာ့။ နံရံေပၚက ဗီနိုင္းေပၚမွာေတာ့ ေျမးႀကီးက ေမာင္ရွင္ေလာင္းဝတ္စုံႀကီးျဖင့္ ရယ္လို့ ေမာလို့ ရႊင္လို့ျပဳံးလို့။
7Day
.
0 Comments